او باید می مرد

نفس های آخرش را می کشید،گرمی دستهایش را به خاک زیر بدنش می سپرد و فروغ چشم هایش را،چشم هایش،امان از آن چشم ها.

باورم نمی شد که دیگر دوران فریب هایش رو به پایان است،موهای مشکی زیبایش با خون سرخش می آمیخت،خونی که از زخم کین من پدید آمده بود

دیگر نمی توانستم وجودش،بودنش،زنده بودنش را تحمل کنم

وقتی برای آخرین بار دیدمش دوباره طعن و کنایه هایش شروع شد،نمی دانم چه شد،در آن لحظه آن همه جسارت را از که وام گرفتم،حتی نفهمیدم کجای سرش خورد.فقط افتادنش را دیدم و نفس های سخت پی در پی اش.کاش زودتر می مرد تا من انگشتانش را قلم و خونش را جوهر سرخ شعرهایم می کردم

چه صحنه ی بی نظیری!سینه اش را می شکافتم،قلب بی رحمش را چه کنم؟چرا نمی مرد ؟ چرا

سردم شده بود.به علف های روی زمین نگاه کردم،به اندازه ی کافی خشک بودند،شعله ای روشن شد،گرم بود،دلپذیر

آتش به راهش ادامه داد،او آخرین فریادش را زد

ترس همه ی وجودم را فراگرفت

یک عبارت در ذهنم جولان می داد

باید می مرد

همین